COLUMN
“Mensen, dit is Joost. Wie denken jullie dat hij is?” Ik zit met een groep sociaal ondernemers bij een persoonlijk leiderschapsprogramma en voor ons staat een mooie, grijzende, sportieve man van een jaar of 50. “Hoe oud is ie, denken jullie?” De antwoorden gaan van 40 tot 61 jaar, Joost zijn leeftijd is moeilijk in te schatten. “Wat voor relatie heeft Joost?” Getrouwd, gay, gescheiden, de antwoorden vliegen door de zaal. “Hoe woont Joost?” In Amsterdam, Zwolle, Haarlem. En op de een of andere manier in een hoekhuis. “Wat voor auto rijdt Joost?” Een elektrische, daar is de hele zaal het over eens. Joost zwijgt en kijkt ons één voor één lachend en meelevend aan. Dan stelt hij zich voor.
Joost blijkt 43 jaar oud, jonger dan verwacht. Ja, hij bewoont een Amsterdams appartement, samen met vrouw en kind. En het klopt: hij heeft een elektrische auto. Met chauffeur. “Goed geboerd Joost!” roept iemand. “Mijn rijbewijs is ingenomen.” Zegt Joost laconiek. “Mijn zicht is slechts 1 procent.”
BAM. Joost is blind.
En vervolgens verplaatsen we ons de rest van de ochtend - compleet met blinddoek –in zijn duisternis. We strompelen uiterst behoedzaam door de locatie, tasten letterlijk en figuurlijk af wie er om ons heen beweegt, voeren gevoelige gesprekken met geen-idee-wie.
Sommigen raken in paniek door dit plotselinge controle verlies of worden heel luidruchtig, om maar te laten weten dat ze er zíjn. Ik vind het daarentegen heerlijk in die donkere beslotenheid en voel me vertrouwd bij mezelf. Ik ben me ook erg bewust van mijn doofheid: ik luister immers vaak met mijn ogen en dat deel valt nu weg. Bovendien, met maar één werkend oor heb ik geen richtingsgevoel en ben – zo zonder zicht – binnen de kortst mogelijke tijd helemaal kwijt waar ik ben. Dat alles voelt op zijn zachtst gezegd ontregelend.
Sinds deze ervaring ben ik me meer dan ooit bewust van de waarde en kwetsbaarheid van onze zintuigen. Zeker voor mensen als Joost. Voor hem is het elke dag de Dag van het Gehoor. En hij kan het weten!
