Je hoort het met je hersenen, niet met je oren. Natuurlijk hebben we onze oren nodig om geluiden te vangen, maar we begrijpen deze geluiden alleen als ze in onze hersenen aankomen. Gehoor - en vooral spraakverstaan - is dus een cognitief proces, geen mechanisch proces.
Met andere woorden: horen is denken.
Onze oren leveren alle geluiden aan onze hersenen. Ze kiezen niet wat ze moeten verzenden; in feite rusten ze nooit. Zelfs als we slapen, sturen onze oren geluidsinformatie naar onze hersenen.
Onze hersenen doen dan al het zware werk. De hersenen filteren irrelevante geluiden weg, zoals andere mensen die in een restaurant praten of verkeer op de achtergrond. Zonder dat we het ons realiseren, zijn onze hersenen constant aan het werk om te selecteren wat we horen en om te bepalen hoeveel aandacht we elk geluid moet geven.
Maar voordat beslissingen kunnen worden genomen, moeten onze hersenen betekenis ontlenen aan de massa van overlappende geluidsgolven die de lucht vullen. Door de geluidssignalen van onze beide oren te verzamelen en ze te vergelijken, lokaliseren onze hersenen de bron van verschillende geluiden.
We gebruiken locatie-informatie om te bepalen welke delen van deze massa geluid afkomstig zijn van bepaalde objecten of mensen. Deze vaardigheden evolueerden tijdens ons primitieve verleden, toen het effectief lokaliseren van bedreigingen en voedsel cruciaal was voor onze overleving.
Onze hersenen transformeren geluid in betekenis
Zodra onze hersenen een geluidsbron hebben gekozen, vergelijkt het deze geluiden met ons geheugen. Door dit te doen, kan het bepalen of het geluid iets is dat we eerder hebben gehoord, en daarom iets dat we al weten. Ofwel dat onze hersenen soms overeenkomst vinden in het geheugen. Dan kan een nieuw geluid worden toegevoegd, zodat het de volgende keer kan worden vergeleken. In de tussentijd worden we gewaarschuwd voor gevaar door een geluid van het onbekende.
Zodra je hersenen onbewerkte geluidsgegevens uit je oren hebben gehaald en het in betekenis hebben omgezet, kan het meer informatie over je omgeving onthullen. Van de tijd die een geluid nodig heeft om te weerkaatsen, en de hoeveelheid echo die het maakt, kunnen onze hersenen afleiden hoe groot een ruimte is. We leiden ook af welk type oppervlakken er in een kamer zijn, op basis van de manier waarop ze het geluid veranderen.
Al deze berekeningen gebeuren tegelijkertijd, in de hersenen. Omdat het de hersenen zijn die geluiden in betekenis transformeren, is goed horen niet alleen een kwestie van geluiden hard genoeg maken. Goed horen vereist dat we ervoor zorgen dat de hersenen alle geluidsinformatie krijgen die het nodig heeft. Het mag bepaalde frequenties of sommige geluiden uit bepaalde richtingen niet missen.
Als je hersenen niet de juiste geluiden krijgen om mee te werken, kost het te veel moeite om betekenis uit het gedeeltelijke geluid te halen. Wanneer er geluiden ontbreken, probeert het brein het gat te vullen. Dit is een vaak moeilijk en uitputtend proces.
Hoortoestellen kunnen de hersenen ondersteunen
In plaats van het volume hoger te zetten en je hersenen te overbelasten, moeten we uw hersenen ondersteunen door het de voorwaarden te geven die het nodig heeft. Om de juiste manier betekenis uit geluiden te halen, hebben de hersenen toegang tot het volledige geluidsspectrum nodig.
Moderne hoorapparaten kunnen hiervoor zorgen. Met krachtigere processors dan ooit tevoren, hoeven ze niet langer het geluidsveld te verkleinen als u zich in een lawaaierige omgeving bevindt. En wanneer een bekwame audicien uw gehoorapparaten aanmeet, kunnen ze de ontbrekende delen van het geluidsveld compenseren. De omstandigheden waarin uw hersenen het best functioneren kunnen zo worden gecreëerd.
