COLUMN
“Music was my first love…”
Hoort u nu ook gelijk dat liedje in uw hoofd?
Ik wel. Ik ben dol op muziek. Ik leef op muziek, het trekt me door alle stemmingen heen, de fijne en de donkere.
Deze maand was ik op het North Sea Jazz festival met mijn lief. Hij werkt in die wereld, dus het was niet het eerste festival dat ik bezocht deze zomer. Maar wél het meest bijzondere, want je vindt er een waanzinnig brede muzikale invalshoek aan bands. Uiteraard doet het festival haar naam eer aan: er is volop live jazzmuziek, maar ook blues en – daar komen wij meer voor – nieuwe muziek als hiphop en r&b. Maar wat me nóg meer raakt is de verscheidenheid aan leeftijden: van stokoud tot hartstikke jong. Alles loopt er rond.
Ik zie op het verhoogde rolstoelplatform een oma met haar – zeg 17-jarige - kleinzoon. Hij kijkt me aan en knipoogt. Ze hebben het naar hun zin, dat zie je zo. Ben l’Oncle Soul zet in. ‘In this life you’ve got to walk the line’. Hij zingt het zo vreselijk mooi, dat de tranen gelijk over mijn wangen rollen. Het leven kent momenteel een aantal uitdagingen rondom rouw en afscheid, die ik best pittig vind en het verdriet zit dicht achter mijn ogen. Mijn lief houdt me vast, hij weet dat die stille tranen me verlichten en dat we daarna gewoon weer door kunnen.
Ben en band gaan ondertussen als een dolle en de zaal gaat mee. In mijn ooghoek zie ik de oma headbangend haar rolstoel met een ferme zwaai naar voren rollen. Ze verdwijnt in de muziek. In this life you’ve got to walk the line. Zij weet hoe je dat volop genietend kan doen.
Ik wens jullie allemaal een hele fijne en muzikale zomer boordevol luisterplezier!
