COLUMN
Een onbekende vrouw op leeftijd vliegt me om m’n hals. “Deze dag zal ik nooit vergeten. Je hebt mijn leven veranderd.” Ze kijkt me stralend aan en vervolgt: “Ik weet nu wat me te doen staat.” Ik ben nieuwsgierig, maar ze is alweer verdwenen, de dansvloer op.
We treffen elkaar aan het einde van de middag in een uitverkocht Tivoli Vredenburg in Utrecht, waar de eerste editie van UP’s festival Laatbloeiers plaatsvindt. In verschillende zalen zijn talkshows en optredens van gerenommeerde artiesten. In Het eiland van mijn vader bezingt Izaline Callister het leven van haar vader op Curaçao. Karel de Rooij (de Mini van Maxi) trekt de oude koffer van zijn moeder open en vindt daar het verleden van de theatergeneraties vóór hem. In De Kleinkinderen van de Oost stellen Daan van Citters en Joenoes Polnaya zichzelf moeilijke vragen over schuld en schaamte en goed en kwaad. Hoe hebben de daden van hun voorouders hen gemaakt tot wie ze nu zijn?
Precies dat - intergenerationeel oud zeer dat in meer of mindere mate wordt overgedragen op ons allemaal - loopt als een rode draad door het programma en wordt vanuit verschillende kanten belicht. Het maakt dat het 1300 koppige publiek op allerlei manieren ervaart, dat ze niet de enige is met oude pijn. De persoonlijke loop van het leven is misschien anders dan ze diep van binnen had gehoopt. De aanwezigen kunnen er gelijk mee aan de slag: in workshops, in groepsgesprekken of bij familie opstellingen van Els van Steijn.
De hele dag zindert van energie, creativiteit en nieuwsgierigheid. En tegelijkertijd is er veel rust, omdat iedereen een beetje naar binnen gekeerd is en zich afvraagt ‘hoe zit dit bij mij?’. Ik zie mensen stappen maken. Voor zichzelf of juist richting een ander. Het is allemaal goed. Dit was precies mijn bedoeling met Laatbloeiers: de oudere generaties bewuster maken van hun levensfase en hen inspireren om díe verhalen te delen, die laten zien wat hen ten diepste beweegt.
Ondertussen speelt Massada de sterren van de hemel.
Ik zie de vrouw in kwestie dansen. Ze straalt.
Mijn dag kan niet meer stuk.
