COLUMN
Granm’ma scharrelt wat door haar huisje. Bladert door een oud fotoboek en mijmert over lang vervlogen momenten. Ze kijkt op, onze ogen ontmoeten elkaar. De telefoon staat op tafel, maar zwijgt. Als ie eens rinkelt, is ze – oud en traag - te laat. De radio staat zachtjes aan, ze leeft op bij de liedjes uit haar jeugd. Haar stramme lijf veert op, maar toch, je voelt en ziet dat het leven op is, in deze lieve, zachtmoedige vrouw. De tranen schieten in mijn ogen.
Ik zit in het Bijlmerparktheater en ben helemaal in de ban van Granm’ma, de Surinaamse oma van theatermaker Wensley Piqué.
Voordat Wensley een tijdje terug een lange reis ging maken, bezocht hij zijn stokoude oma in Paramaribo. Ze bleek in diepe eenzaamheid een uitermate sober bestaan te leiden, in afwachting van haar dood. Haar kleinzoon kuste een verlangen wakker. “Jongen, wanneer ga ik je vader zien? Want ik wacht, ik wil naar ‘huis’. Maar voordat ik ga wil ik nog één keer mijn enige zoon zien.” Wensley liet zijn reisplannen varen, trok in bij zijn oma en volgde haar in haar eenvoudige bestaan. Hij hoorde het echte verhaal, de échte geluiden van haar leven, door daar - in alle aandacht - bij haar te zijn. Niets meer en niets minder.
Zijn oma overleed en bij thuiskomst wilde hij iets doen met deze indringende ervaring. Hij vroeg beeldend kunstenaar Rosa Verloop, die bekendstaat om haar menselijke en aaibare nylonobjecten, een pop te maken.
Een pop? Ja, een pop. Tot leven gebracht door Wensley, die op het podium voortdurend achter haar is en haar ‘bedient’. Gaat dat zien, deze verstilde ode van een kleinzoon aan zijn oma. Er wordt geen woord gesproken en toch een heel leven verteld.
De voorstelling is hier de komende tijd te zien:
www.allesvoordekunsten.nl/granmma
