COLUMN
Amsterdam is in deze wintermaanden een romantische stad. De straten zijn sfeervol verlicht en versierd met lichtkunstwerken van het Amsterdam Light Festival. Kaarsen en kerstbomen twinkelen. Hoewel, wie het centrum verlaat ziet steeds meer huizen waar alleen een treurige tl-lamp haar koude licht verspreid. Wat speelt zich af achter de vele ramen met gescheurde gordijnen, deels afgeplakt met karton en oude kranten? Ik vermoed stille armoede en schrale eenzaamheid.
De stad is sowieso een wereld op zich. Boven ons UP! kantoor zijn talloze kleine appartementen, met dunne wanden en hoge huren, veelal bewoond door expats. De bewoners kennen en spreken elkaar niet of nauwelijks. Boven ons hoofd klonk elke dag Schotse Peter, met zijn favoriete tv-programma’s en folkmuziek, de volumeknop op tien. Ik toog regelmatig naar boven, maar hij deed zelden open. Als ik hem belde, schold hij me razend de huid vol en hing op.
De decembermaand was het stil. Wat een verademing.
Tot er witte pakken in de straat verschenen, voor forensisch onderzoek. Peter bleek overleden en al weken dood in huis te liggen. Net als alle omwonenden was ik geschokt. Zitten we hier met een heel team eenzaamheid tegen te gaan en recht boven ons hoofd blijkt iemand zo eenzaam, dat hij alleen sterft en wekenlang niet wordt gemist.
Je denkt zo makkelijk dat iemand weg is, op vakantie, verhuisd. Maar overleden? Peter was een ongewone man, moeilijk benaderbaar, stug en schuw. Ik bejegende hem doorgaans onvriendelijk.
Ik hoorde Peter wel, maar ik zág hem niet.
Het spijt me man.
“Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about.
Be Kind. Always.”, lees ik ergens.
Zo is het.
Aardig zijn. Vriendelijk luisteren naar een verhaal en echt horen wat wordt gezegd, daar ga ik in 2023 meer mijn best voor doen.
Beloofd?
Beloofd.
Alet Klarenbeek
